دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق تجارت بین الملل پردیس فارابی دانشگاه تهران
چکیده
مطابق آن چه اصل منع رفتار و گفتار معارض نامیده می شود، در قراردادها، طرف قراردادی که بر مبنای اعتماد به گفتار و رفتار طرف مقابل قرارداد، به طور معقولی اقدام کرده است، چنین شخص با حسن نیتی مورد حمایت قوانین و اسناد بین المللی است و طرف مقابل قرارداد، دیگر حق گفتار و رفتاری معارض با رفتار و گفتار پیشین خود را ندارد. بنابراین حق استناد به متن قرارداد با شرط مندرج در قرارداد، از طرف مقابل بدین موجب، سلب می شود. این اصل در اسناد بین المللی و حقوق کشورهای مختلف، به رسمیت شناخته شده است. آنچه در این تحقیق مورد بررسی قرار گرفته است، ذکر مواد مرتبط با این اصل در اسناد بین المللی و همچنین چگونگی پذیرش این اصل در حقوق ایران است. نتیجه ی این پژوهش نشان میدهد، که این اصل در مواد مرتبط با ایجاب غیر قابل عدول و استثنای مواد منحصرةنگرشی بر اصل منع رفتار و گفتار معارض در اسناد بین الملی و حقوق ایران و ۱۴۵ اصلاح به صورت کتبی، نظریه اختیار ظاهری نماینده، به طور مشترک در اسناد بین المللی و دیگر مواد اختصاصی مورد شناسایی قرار گرفته است.
)